Sad Peace

A world submerged in a sad peace!

In Mohammad Tabatabai’s exploring point of view, expelled man from Paradise has no place on the Earth and for this reason is suspended while traveling to a new land in a very dark and quiet space. 

The sad stillness of the space tells us about decomposing an optimistic security. A mandatory peace for survival is the result of the whole history of human life. The figures are called to an absolute silence, an inevitable silence that has come willy-nilly after a fruitless controversy to make “being” possible. 

In these ghostly figures, woman is a concept swinging between two meanings: in the first concept, she appears as a sacred creature that is a symbol of birth and fertility to make life possible. You can experience peace and security in her arms. But in the second concept, she is a young, beautiful and enchanting woman that her creative power is reached to absurdity. She is a creature with disheveled hair that failure to visualize her face besides her grandiose cloths will intensify this swing. 

In this way, all audiences experience a moment of suspense in Mohammad Tabatabai’s paintings; a calm yet daunting suspension. 

Somayeh Ramezanmahi

 

 

جهانی فرو رفته در صلحی غمگین

در نگاه جستجوگر محمد طباطبائی انسان رانده شده از بهشت، دیگر در زمین نیز جایی ندارد و بدین سبب در عزیمت به سرزمینی تازه  در فضایی سرد و خاموش، معلق مانده است

سکون غمبارِ حاکم بر فضا، خبر از متلاشی شدن امنیتی خوشبینانه را می دهد. صلحی به اجبار برای بقاء، ماحصلِ تمامیِ ادوار بودنِ بشر است . پیکره ها به سکوتی مطلق فراخوانده می شوند؛ سکوتی که پس از یک جنجالِ بی نتیجه، خواهی نخواهی پیش می آید تا “بود” را ممکن سازد

 در این پیکره های شبه گونه، زن مفهومی است که در حد فاصل دو معنا در نوسان است: در وجه اول همچون موجودی مقدس، سنبلی از زایش و زایندگی است که امکان حیات را ممکن می سازد ومی توان درآغوشش امنیت و صلح را تجربه کرد و در وجه دوم زنی جوان، زیبا و فریبنده که قدرت آفرینندگیش از درون به پوچی رسیده است. موجودی با موهای پریشان که عدم تجسم چهره اش در کنار لباسهایی پرطمطراق این نوسان را شدت می بخشد

و این چنین مخاطب در برخورد با تابلوهای محمد طباطبائی لحظه ای از تعلیق را تجربه می کند؛ تعلیقی آرام که در عین حال دلهره آور است

سمیه رمضان ماهی‌

Scroll to Top